Kościół pw. Jana Chrzciciela wzniesiony został w Hadynowie w 1413 roku, jako pierwszy w ziemi mielnickiej. Kto był jego fundatorem, dokładnie nie wiadomo, lecz niewątpliwie byli to miejscowi właściciele. W aktach konsystorza janowskiego z lat 1470-
-1488 pojawiają się liczni dziedzice Hadynowa herbu Zaremba. Wśród nich byli wymieniani: Jan, Andrzej, Jakub, Wawrzyniec, Mikołaj, Jan, Krystyn, Maciej, Stanisław i Jan Pietruszowiczowie. W pśmie swym z 1859 roku komendarz hadynowski, ks. Franciszek Ciszewski, jako fundatorów, drugiego już kościoła w tym miejscu wzniesionego w 1510 roku, wymienia Piotra, Bogumiła z Szańkowa, właścicieli Pietrus i Hadynowa, oraz Stanisława i Marcina z Szawłów, właścicieli, Wyczółek, Radlni i Bolest. Według miejscowej tradycji, przekazywanej z pokolenia na pokolenie, modrzewiowe drzewo na budowę świątyni, ze swego lasu, ofiarowali bracia Piotr i Bogumił Szańkowscy. Teren, na którym rósł ów las, do dnia dziejszego nazywany jest „Polesie”, a fakt przenaczenia drewna na świątynię upamiętnia postawiony tam krzyż. Według tejże tradycji, przy budowie kościoła wielce zasłużyła się swoją pracą pewna stara kobyła zwożąca z lasu drewno potrzebne cieślom. Stara klacz była ślepa, a mimo swej ułomności nie potrzebowała opieki człowieka – drogę z wyrębu do wznoszonego kościoła pokonywała sama. Kiedy dostarczyła ostatnią porcję drewna padła odciskając wcześniej w kamieniu ślad swojego kopyta. Ku jej pamięci położono tenże kamień u wrót kościoła hadynowskiego, gdzie leży do dnia dzisiejszego. Istniejący do dnia disiejszego drewniano-murowany kościół, pierwotnie był wyłącznie drewniany, a murowaną przybudówkę dostawiono dopiero w 1902 roku. Jego drewniana, najstarsza częć pochodzi z przełomu XVII/XVIII i jest już trzecią budowlą sakralną na tym miejscu. Jej fundatorem, zapewne byli biskupi łuccy, do których należała wieś Jest to budowla o konstrukcji zrębowej wzniesiona z drewna modrzewiowego. Niewątpliwie przez wieki wielokrotnie remontowana. Jednak pierwsza informacja o rozpoczęciu prac remontowych pochodzi z 1854 roku. Z fragtmentarycznych przekazów wynika, że wówczas to świątynia była bardzo zniszczona, a przez zbutwiałe słomiane pokrycie ciekła do mwnętrza woda. Nieporozumienia i spory kompetencyjne pomiędzy dozorami kościelnymi łosickim i hadynowskim, opóźniły realizację rozpoczętych prac, które ukończono dopiero 1862 roku. Wymieniony został wówczas dach, który pokryto gontami i ułożona została nowa podłoga. Zachowany opis z roku 1873 stwierdzał, że kościół był „deskami kożuchowany, gontem pokryty – ma przed drzwiami frontowymi kruchtę z desek. […] Ponownie alarmujące informacje o złym stanie kościoła pochodzą z 1879 roku. Wówczas to ks. Józef Grünwald, pierwszy proboszcz połączonych parafii, łosickiej i hadynowskiej, pisząc o bardzo złym stanie kościoła stwierdzał : „Kościół bardzo biedny i mocno pochylony, tak że bez reperacji w krótkim czasie może się rozwalić, a nawet teraz strach jest Mszę Św. odprawiać, bo próchno już sypie się na głowę i do kielicha. […] Dach zły, cały przecieka”.
Po remoncie i powiększeniu kościoła o 17 łokci, przeprowadzonym przez ks. Grünwalda w 1882 roku, wizytujący parafię dziekan konstantynowski ks. Józef Ostałowski pisał: „Obecnie kościół w Hadynowie z gruntu jest restaurowany i jak na Przybytek Pański wcale porządnie został wyreperowany”. W 1902 roku kościół został rozbudowany przez ks. Stanisława Dąbrowskiego. Od strony północnej dobudowana została murowana część z prezbiterium i dzwonnicą. Zawieszone tu zostały trzy stare dzwony, pochodzące ze zlikwidowanej dzwonnicy, znajdujacej się pierownie w ogrodzeniu cmentarza przykościelnego. Powyższe dzwony datowane są: 1 -1616 rok, 2 – 1616 i 3 – 1770 (przelany na nowo w 1909 roku). Kościół otrzymał też częciowo nowe wyposażenie. M. in. dębowy konfesjonał wykonany przez łosickiego stolarza Jakuba Ficińskiego.
W kościele tym jest pięć ołtarzy, ambona, chrzcielnica, organ o sześciu głosach i jest podłoga z desek ułożona. Okien jest siedemnaście. […] Ma długości łokci 37, szerokości łokci 19, wysokości łokci 11.” W trzech ołtarzach znajdowały się obrazy namalowane przez znanego XIX wiecznego malarza Feliksa Cichockiego: w wielkim ołtarzu – Matka Boska Dobrej Rady i na zasuwie Chrzest Pana Jezusa, fundowany przez Ignacego Tomczuka z Korczówki, w ołtarzu bocznym – wizerunek Matki Bożej Różańcowej, a w drugim – Świętego Antoniego Padewskiego. W 1924 roku kościół został wyposażony w stacje Drogi Krzyżowej, których wyświęcenia w 1924 roku dokonał ks. prałat Osiński, dziakan i proboszcz radzyński, nakładając z upoważnienia biskupa podlaskiego, na odprawiane nabożeństwo odpusty. W tym też roku, kosztem parafian (600 q żyta), kościół został wyposażony w nowe dwunastogłosowe organy. Wyświęcenia ich dokonał 3 maja 1925 roku biskup podlaski Henryk Przeździecki, podczas wizytacji kanonicznej parafii hadynowskiej. W 1923 roku, Staraniem proboszcza ks. Antoniego Rozlaszyńskiego, kościół otrzymał nowe „murowane z kamienia icegły z żelaznymi sztachetami ogrodzenie”
Obecnie funkcję kościoła parafialnego przejęła nowa świątynia wybudowana w latach 1994-1996.
Komendarze, administratorzy i proboszczowie
- pleban Andrzej - 1470-1474
- pleban Jerzy - 1475-1508
- komendarz. Kacper Czaykowski – 1666
- kom. Wojciech Jaczewski – 1676
- kom. Wojciech Piórkowski – 1701
- kom. Piotr Kalicki – 1742
- kom. Jan Błoński – 1782
- kom. Stanisław Markowski – 1789
- kom. Adam Szańkowski – 1835
- kom. Erazm Parys – 1835-1737
- kom. Franciszek Ciszewski – 1837-1858
- kom. Jan Rogucski – 1858-1873
- prob. Józef Grunwald – 1878-1887
- prob. Stanisław Dąbrowski – 1887-1903
- prob. Edward Łyczewski – 1903-1921
- prob. Antoni Rozlaszyński – 1921-1940
- prob. Mieczysław Grzymała – 1949-1947
- prob. Ignacy Sopyła- 1948-1971
- prob. Wincenty Jagodziński – 1971-1972
- prob. Eugeniusz Zalewski – 1972-1988
- prob. Edmund Wołuszko – 1988-2003
- prob. Zbigniew Chaber – 2003-2005
- prob. Antoni Jastrzębski – 2005-2008
- prob. Tadeusz Zawadzki 2008-2014
- prob. Andrzej Głasek 2014 -
Autor: Tomasz Dobrowolski